ΛΙΓΟ ΦΑΓΗΤΟ, ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΘΕΡΜΑΝΣΗ, ΑΝΕΠΑΡΚΗ ΦΑΡΜΑΚΑ
Όμηροι στα χέρια του κράτους χιλιάδες κρατούμενοι/ες, βιώνουν την απόλυτη φτώχεια και την εγκατάλειψη στις φυλακές της χώρας.Ενός κράτους που αντιμετωπίζει τους Ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από τα ''τείχη'' της κοινωνικής απομόνωσης σαν μια κατώτερη οντολογική κατηγορία ανθρώπων, απλά σαν σκουπίδια.Που μέσα στον παραλογισμό, την αυθαιρεσία και την εκδικητικότητά του, κοιτάει μόνο αριθμούς, λογιστικές πράξεις, κέρδη και ζημιές, που αρέσκεται να εξευτελίζει όλη την ηθική υπόσταση του φυλακισμένου ανθρώπου, του ανθρώπου δηλαδή που δεν ορίζει τον εαυτό του και βρίσκεται υπό συνθήκες απόλυτης εξάρτησης από αυτό.
Το κράτος απλά, κάνει λογιστικούς υπολογισμούς και τα νούμερα δεν βγαίνουν...
Τι κι αν πεινάσει ο πιτσιρικάς που βρίσκεται ''μέσα'', τι κι αν πεθάνει ο ασθενής που δεν έχει φάρμακα (εκτός από τα ψυχοφάρμακα που συνεχίζουν να δίνονται με τις χούφτες),
τι κι αν δεν υπάρχει κρεβάτι για όλους, τι κι αν δεν υπάρχει γιατρός και κοινωνική υπηρεσία, τι κι αν δεν υπάρχει ζεστό νερό και θέρμανση ,τι κι αν δεν υπάρχουν σχολεία δεύτερης ευκαιρίας...το κράτος νομοθετεί και επιβάλλει.
Οι φυλακές αδειάζουν από οτιδήποτε μπορούσε να παρέχει στους έγκλειστους μια στοιχειώδη διαβίωση και μένουν μόνο οι άνθρωποι όμηροι του κελιού και ξεχασμένοι.
Μόνο που στην φυλακή, πίσω από τους τοίχους βρίσκονται άνθρωποι με ανάγκες, επιθυμίες και ελπίδες και από τη στιγμή που το κράτος είναι ανίκανο να ανταποκριθεί στην υποχρέωση να τους εξασφαλίσει συνθήκες επιβίωσης, ας ανοίξει τις πόρτες των κελιών και ας τους δώσει την ευκαιρία να διεκδικήσουν μόνοι τους την ύπαρξη τους, την ίδια τους τη ζωή.
Η εικόνα των σύγχρονων κολαστηρίων είναι αρκετή για να αποτυπώσει από την μια μεριά τον εξευτελιστικό υποβιβασμό όλης της ηθικής υπόστασης του Ανθρώπου και από την άλλη την άβυσσο του ξεπεσμού ενός συστήματος, στερημένου από κάθε συναίσθημα που να τιμά την ανθρώπινη φύση που αρέσκεται στην επιβολή φυλάκισης και βασανισμού ανθρώπων, χωρίς να υποψιάζεται, μέσα στην ψυχρή λογική των πράξεων του, πόσο έχει πέσει στα μάτια εκείνων που καταδικάζει και εκείνων που αντιστέκονται στην κακοήθεια και την εκδικητικότητά του.
Όμηροι στα χέρια του κράτους χιλιάδες κρατούμενοι/ες, βιώνουν την απόλυτη φτώχεια και την εγκατάλειψη στις φυλακές της χώρας.Ενός κράτους που αντιμετωπίζει τους Ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από τα ''τείχη'' της κοινωνικής απομόνωσης σαν μια κατώτερη οντολογική κατηγορία ανθρώπων, απλά σαν σκουπίδια.Που μέσα στον παραλογισμό, την αυθαιρεσία και την εκδικητικότητά του, κοιτάει μόνο αριθμούς, λογιστικές πράξεις, κέρδη και ζημιές, που αρέσκεται να εξευτελίζει όλη την ηθική υπόσταση του φυλακισμένου ανθρώπου, του ανθρώπου δηλαδή που δεν ορίζει τον εαυτό του και βρίσκεται υπό συνθήκες απόλυτης εξάρτησης από αυτό.
Το κράτος απλά, κάνει λογιστικούς υπολογισμούς και τα νούμερα δεν βγαίνουν...
Τι κι αν πεινάσει ο πιτσιρικάς που βρίσκεται ''μέσα'', τι κι αν πεθάνει ο ασθενής που δεν έχει φάρμακα (εκτός από τα ψυχοφάρμακα που συνεχίζουν να δίνονται με τις χούφτες),
τι κι αν δεν υπάρχει κρεβάτι για όλους, τι κι αν δεν υπάρχει γιατρός και κοινωνική υπηρεσία, τι κι αν δεν υπάρχει ζεστό νερό και θέρμανση ,τι κι αν δεν υπάρχουν σχολεία δεύτερης ευκαιρίας...το κράτος νομοθετεί και επιβάλλει.
Οι φυλακές αδειάζουν από οτιδήποτε μπορούσε να παρέχει στους έγκλειστους μια στοιχειώδη διαβίωση και μένουν μόνο οι άνθρωποι όμηροι του κελιού και ξεχασμένοι.
Μόνο που στην φυλακή, πίσω από τους τοίχους βρίσκονται άνθρωποι με ανάγκες, επιθυμίες και ελπίδες και από τη στιγμή που το κράτος είναι ανίκανο να ανταποκριθεί στην υποχρέωση να τους εξασφαλίσει συνθήκες επιβίωσης, ας ανοίξει τις πόρτες των κελιών και ας τους δώσει την ευκαιρία να διεκδικήσουν μόνοι τους την ύπαρξη τους, την ίδια τους τη ζωή.
Η εικόνα των σύγχρονων κολαστηρίων είναι αρκετή για να αποτυπώσει από την μια μεριά τον εξευτελιστικό υποβιβασμό όλης της ηθικής υπόστασης του Ανθρώπου και από την άλλη την άβυσσο του ξεπεσμού ενός συστήματος, στερημένου από κάθε συναίσθημα που να τιμά την ανθρώπινη φύση που αρέσκεται στην επιβολή φυλάκισης και βασανισμού ανθρώπων, χωρίς να υποψιάζεται, μέσα στην ψυχρή λογική των πράξεων του, πόσο έχει πέσει στα μάτια εκείνων που καταδικάζει και εκείνων που αντιστέκονται στην κακοήθεια και την εκδικητικότητά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου